حسرت

بی‌گاهان،

وقتی به ‌اشتباه

دریا را به سرابی

و خورشید را، در چراغی جادو

دیده برگشودیم

خود رودخانه‌ی آسیای خون شدیم

نظم سیاه دریا را

نهنگان شرزه شكستند.

بر موج نشستگان اما؛

قلاب در تلاطم سرخ آب افكندند

موهن و بی‌آزرم

نابهنگام روزگاری‌ست!

و انسان غذای رایج روز

در ناشتای تفنگ‌های گرسنه!

آه، باد كدام فصل

از بدایت وحشی جهان می‌وزد؟

8/1365 – October, 1986

جەلال مەلەکشا - جلال ملکشا - Jalal Malaksha